Jerzy Daniluk

urodził się w 1960 r.

7 października 1988 r. został mianowany asesorem sądowym w Sądzie Rejonowym w Białej Podlaskiej. Orzekał w wydziale karnym i w ograniczonym zakresie w wydziale rodzinnym i nieletnich tego Sądu. Postanowieniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z 12 lipca 1990 r. został powołany do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej. Orzekał w V Wydziale
Karnym, piastując od listopada 1994 r. funkcję Przewodniczącego tego Wydziału.
28 stycznia 1997 r. został powołany do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Wojewódzkiego w Lublinie. Do stycznia 2010 r. wykonywał obowiązki orzecznicze w IV Wydziale Karnym, a od lutego 2010 r. orzekał w V Wydziale Karnym-Odwoławczym tego Sądu.

od września 2011 r. do października 2016 r. był delegowany do pełnienia czynności administracyjnych w Ministerstwie Sprawiedliwości na
stanowisku wizytatora w Departamencie Wykonania Orzeczeń i Probacji. Od 2 listopada 2016 r. do 7 stycznia 2018 r. pełnił funkcję Prezesa Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej.
8 stycznia 2018 r. powierzono mu pełnienie funkcji Wiceprezesa Sądu Apelacyjnego w Lublinie oraz delegowano do orzekania w tym Sądzie.

22 stycznia 2018 r., będąc delegowanym do orzekania w Sądzie Apelacyjnym w Lublinie, został przeniesiony na stanowisko sędziego Sądu Okręgowego w Siedlcach.

(z uchwały neokrs)

OGŁOSZENIE KONKURSU Monitor Polski 2018 poz. 323

UCHWAŁA NEOKRS Nr 454/2018 z dnia 2018-10-18

POSTANOWIENIE PREZYDENTA RP Nr 1130.49.2019 z dnia 2019-10-04

OGŁOSZENIE NOMINACJI Monitor Polski 2020 poz. 19

WRĘCZENIE NOMINACJI Dnia 2019-10-16

- wyrokiem z dnia 11.10.2023 r. Sąd Najwyższy po przeprowadzeniu tzw. “testu Ástráðsson” stwierdził, że "sędzia Sądu Apelacyjnego w [...] J. D. w procesie karnym, którego stroną był Skarb Państwa (w postępowaniu odwoławczym toczącym się w Sądzie Apelacyjnym w [...] pod sygnaturą II AKa […]) nie spełniał warunku bezstronności oraz niezależności sędziego, a zatem warunków koniecznych dla realizacji dla stron postępowania standardu z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 1 EKPC, co oznacza, iż sąd odwoławczy w tym postępowaniu był nienależycie obsadzony w rozumieniu przepisu art. 439 § 1pkt 2 k.p.k. Nienależyta obsada sądu polegała bowiem na tym, że jeden z trzech sędziów w tym postępowaniu nie dawał gwarancji bezstronnego i niezawisłego rozpoznania istoty sprawy (orzekania w postępowaniu odwoławczym), a zatem wada ta nie mogła czynić z sądu rozpoznającego apelację tego sądu, o którym mowa jest we wskazanych przepisach Konstytucji RP oraz Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności."

wyrok SN

----

po przeprowadzeniu tzw. “testu Ástráðsson” Sąd Najwyższy uchylił również wyrok Sądu Apelacyjnego w składzie z sędzią Jerzym Danilukiem:

wyrok SN

z uzasadnienia:

„…Po pierwsze, dokonując analizy postępowania konkursowego Sąd Najwyższy poddał analizie opinię sędziego J.D. sporządzoną przez wizytatorów Sądu Apelacyjnego w Łodzi uznając – w oparciu o konkretne dane dotyczące spraw rozpoznawanych przez tego sędziego – że jej treść trudno uznać za pełną i nie budzącą wątpliwości w zakresie stawianych wniosków końcowych (zob. pkt I lit. B uzasadnienia cytowanego wyroku) i z tym twierdzeniem, przy uwzględnieniu zasygnalizowanych w tym zakresie w pisemnych motywach powyższego wyroku okoliczności, należy się całkowicie zgodzić.

Po drugie, w pkt I lit. C uzasadnienia, omówiono etap postępowania przed organami samorządu sędziowskiego.

Ocena organów tego samorządu w Sądzie Apelacyjnym w […] wypadła dla sędziego J. D. negatywnie. Na jeden etat w Wydziale Karnym tego Sądu zgłosiło się troje kandydatów. O ile sędziowie A. O. i A. P. uzyskali w Kolegium Sądu Apelacyjnego wynik pozytywny (5 głosów „za” i 0 głosów „przeciw”), o tyle w odniesieniu do sędziego J.D. oddano 0 głosów „za”, przy 5 głosach „przeciw”.

Równie negatywny był dla tego sędziego wynik głosowania Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Apelacji […]. W głosowaniu, w którym udział wzięło 63 członków Zgromadzenia, sędzia A. O. uzyskał 43 głosy „za”, przy 20 głosach „przeciw” (pozytywna opinia o kandydacie), sędzia A. P. 37 głosów „za”, przy 26 głosach „przeciw” (opinia pozytywna), natomiast sędzia J. D. uzyskał 5 głosów „za”, przy 58 głosach „przeciw” (opinia negatywna).

Po trzecie, zasadnicze zastrzeżenia wzbudza procedura przed Krajową Radą Sądownictwa (pkt I lit. D uzasadnienia).

W tym miejscu odwołać należy się wprost do konkluzji zawartych uzasadnieniu wyroku w sprawie III KK 404/21. Sąd Najwyższy w tym zakresie stwierdził:

„Oceniając okoliczności z toku postępowania konkursowego przed Krajową Radą Sądownictwa stwierdzić trzeba, że:

- kandydatów zarekomendowanych przez zespół wytypowano w formule jednego kandydata do orzekania w II Wydziale Karnym oraz dwóch kandydatów do orzekania w I Wydziale Cywilnym Sądu Apelacyjnego, a zatem z uwzględnieniem rzeczywistego parytetu stanu wolnych etatów w Sądzie Apelacyjnym w […] na dzień dokonania ogłoszenia w Monitorze Polskim; o takiej proporcji wolnych miejsc w procesie obsadzenia wakatów w Sądzie Apelacyjnym w […] informowano w trakcie procesu rekrutacyjnego oraz w trakcie postępowania przed zespołem opiniującym powołanym w KRS;

- zarekomendowanym przez zespół KRS kandydatem do orzekania w Wydziale Karnym był sędzia Sądu Okręgowego w S. J. D., pełniący jednocześnie funkcję wiceprezesa Sądu Apelacyjnego w […], będąc powołanym przez Ministra Sprawiedliwości pod koniec 2017 r. w procedurze, w czasie której odrzucono trzech kandydatów (sędziów Sądu Apelacyjnego w […]), zgłoszonych przez ówczesnego Prezesa Sądu Apelacyjnego w […] Nie był to zatem kandydat, którego pierwotnie chciał na tym stanowisku obsadzić Prezes Sądu Apelacyjnego w […];

- w toku przedstawiania kandydatury J. D. w czasie posiedzenia plenarnego KRS - M. N. przedstawiał okoliczności, które nie miały potwierdzenia w dokumentach stanowiących podstawę oceny kandydata; dotyczyło to dorobku naukowego (tego nie było) oraz powodu, dla którego Kolegium Sądu Apelacyjnego w […] wyraziło negatywną opinię (rzekomo, zajmowania stanowiska wiceprezesa Sądu Apelacyjnego w […]); nie wiadomo z jakiego źródła te informacje wynikały, skoro nie było danych w materiale zebranym w trakcie procedury;

- w trakcie posiedzenia KRS ujawniono informację o dodatkowym zwolnionym miejscu w Sądzie Apelacyjnym w […] w Wydziale Karnym (choć nie było jeszcze ogłoszenia o tym miejscu), co stanowiło przedmiot sporu w czasie obrad w zakresie, w jakim fakt ten może stanowić podstawę procedowania przez KRS. Ujawniona informacja miała znaczenie dla przebiegu obrad i wyniku głosowania, skoro efektem głosowania było to, że kandydatami na sędziów Sądu Apelacyjnego w […] zostało dwóch sędziów karnistów - A. P. oraz J. D. i jeden sędzia cywilista - A. J., gdy tymczasem wolne miejsce w wydziale karnym było tylko jedno. W takim układzie, gdyby kierowano się w głosowaniu rzeczywistą strukturą miejsc wolnych (karne, cywilne) w Sądzie Apelacyjnym w […], to kandydatem, który wygrał ten konkurs w KRS byłaby sędzia Sądu Okręgowego w R. - A. P.;

- w konsekwencji zmiany parytetu miejsc do obsadzenia w Sądzie Apelacyjnym w […] – dokonanej w toku posiedzenia KRS i podjęcia uchwały o przedstawieniu dwóch kandydatów z pionu karnego i jednego z pionu cywilnego, zwolnione jedno miejsce, o którym była mowa w czasie obrad KRS (obwieszczenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 października 2018 r. – M.P. z 29 października 2018 r., poz. 1041) zostało przeznaczone do Wydziału Cywilnego i na to zwolnione miejsce kandydował tylko jeden sędzia z pionu cywilnego, który nota bene uzyskał pozytywną opinię Kolegium Sądu Apelacyjnego (por. uchwała KRS z dnia 25 czerwca 2019 r. Nr 583/19);

- o ile sędzia A. P. miała bardzo dobrą opinię sędziego wizytatora (co wynika z dokumentacji KRS), a także dorobek naukowy i tytuł naukowy doktora nauk prawnych oraz poparcie środowiska sędziowskiego (Kolegium Sądu Apelacyjnego w […] oraz Zgromadzenia Sędziów), o tyle sędzia J. D. miał opinię wizytatorów niepełną w warstwie jej kompletności (dotyczyło to dokumentów z badań aktowych), a także wewnętrznie niespójną (wnioski nie przystawały do stwierdzonych uchybień w zakresie pracy orzeczniczej) i w istocie nieobiektywną, na co zwracano uwagę przy opiniowaniu jego kandydatury w toku procesu rekrutacji na poziomie ocen środowiskowych. Tych mankamentów nie dostrzeżono na etapie prac KRS, a dodatkowo wprowadzano elementy, które nie miały odbicia w dokumentach kandydata; ponadto kandydat J. D. nie miał poparcia środowiska sędziowskiego, a wynik głosowania na Zgromadzeniu Sędziów jest wręcz porażający;

- istotne jest także to, że sędzia J. D. udzielił poparcia kandydatowi do KRS, której skład był wybierany przez polityków (pierwszej kadencji, w której sędziów do KRS miał wybierać Sejm), tj. sędziemu Z. Ł. (https://www.sejm.gov.pl/KRS/[…].pdf – l.p. 45). Odnotować przy tym trzeba, że sędzia Z. Ł. nie wyłączył się z obrad KRS i brał udział w głosowaniu nad kandydaturą J. D. (por. listy obecności z posiedzenia KRS), co trudno uznać za postępowanie prawidłowe i rzetelne. Wiadomo przecież, że poparcie dla kandydata do KRS wśród sędziów, którzy nie byli delegowani do Ministerstwa Sprawiedliwości lub nie byli prezesami sądów (a więc sędziami podległymi i zależnymi od Ministra Sprawiedliwości) nie było łatwo uzyskać, co wynika także z analizy list poparcia, gdzie kandydaci do KRS popierali siebie nawzajem aby tylko uzyskać limit wystarczający do zgłoszenia (co najmniej 10 kandydatów na członków KRS poparło innych kandydatów), a także popierali siebie jako kandydata (M. N.). Poparcie kandydata do KRS w takim układzie niewątpliwie ułatwiało późniejsze awanse dla tych sędziów” – fragment przytoczony in extenso.

Wymowa powołanych powyżej faktów, opartych na informacji źródłowej [protokół posiedzenia zespołu członków KRS z dnia 15 października 2018 r., Nr KRS-5103-45/18 (k. 127-128) i załącznik nr 1 do tego protokołu (k. 129), protokół Nr 14/2018 posiedzenia plenarnego KRS w dniach 16-19 października 2018 r. (k. 129 verte-133), uchwała KRS Nr. 454/2018 z dnia 18 października 2018 r. (k. 134-139), listy obecności na posiedzeniach KRS w dniach 16-18 października 2018 r. (k.279 verte-280)] jest jednoznaczna. Osobą, która uzyskała rekomendację na jeden etat w Wydziale Karnym Sądu Apelacyjnego w […] była sędzia A.P., natomiast sędzia J. D. został w rzeczywistości przedstawiony do nominacji przez Prezydenta RP na etat, który był przewidziany dla Wydziału Cywilnego.

Po czwarte, w sposób wnikliwy dokonana została w pkt II uzasadnienia cytowanego wyroku Sądu Najwyższego analiza okoliczności dotyczących samego sędziego J. D., w tym w szczególności jego ścisłego powiązania w osobami wchodzącymi w skład kierownictwa ówczesnego Ministerstwa Sprawiedliwości.

Po piąte wreszcie, osobę sędziego J. D. postrzegać należy również w kontekście okoliczności, które zaistniały już po wydaniu przez Sąd Najwyższy w dniu 27 stycznia 2022 r., w sprawie III KK 404/21, postanowienia wykonującego uchwałę trzech połączonych Izb Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2020 r. (pkt IV uzasadnienia wyroku z dnia 26 lipca 2022 r.).

Ścisły związek sędziego J.D. w kierownictwem Ministerstwa Sprawiedliwości, czego wyrazem były jego kolejne nominacje (na wiceprezesa, a następnie prezesa Sądu Apelacyjnego w […], delegowanie do orzekania w tym Sądzie dopiero w chwilą objęcia funkcji wiceprezesa sądu) mające charakter dyskrecjonalny, bez wątpienia rodzi w odbiorze społecznym słuszny pogląd o obdarzeniu go przez władzę publiczną szczególnym zaufaniem. Jeżeli jednocześnie uwzględni się łączność funkcji Ministra Sprawiedliwości i Prokuratora Generalnego, mającego przecież prawo nadzoru oraz wydawania zarządzeń, wytycznych i poleceń we wszystkich sprawach prowadzonych przez organy prokuratury różnych szczebli [art. 1 § 2, art. 3 § 1 , art. 13 § 1 i 2 ustawy z dnia 28 stycznia 2016 r. Prawo o prokuraturze (t.j. Dz. U. 2022.1247 ze zm.)], uzasadnione wątpliwości co do możliwości rozstrzygania danej sprawy przez sąd z udziałem wskazanego wyżej sędziego w sposób bezstronny i niezawisły, wszakże prowadzonej z oskarżenia publicznego, uznać należy za oczywiste….”

por. też: wyrok SN w sprawie II KK 247/23