Arkadiusz Hryniszyn
Złożył podpis na liście: Robert Pelewicz (2018) .
urodził się w 1974 r.
25 czerwca 2001 r. został mianowany asesorem sądowym i powierzono mu pełnienie czynności sędziowskich w Sądzie Rejonowym w Stalowej Woli.
4 grudnia 2003 r. został powołany do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Rejonowego w Stalowej Woli.
1 lutego 2004 r. obowiązki Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu Rejonowego w Stalowej Woli,
Funkcję Przewodniczącego II Wydziału Karnego sprawował do 31 maja 2013 r., kiedy to zrezygnował z niej z uwagi na regulaminową potrzebę powierzenia jej nowemu Wiceprezesowi Sądu Rejonowego w Stalowej Woli.
Od 3 marca do 31 października 2014 r. pełnił funkcję Zastępcy Przewodniczącego VIII Zamiejscowego Wydziału Karnego Sądu Rejonowego w Stalowej Woli z siedzibą w Nisku.
Od 2008 r. orzekał w wymiarze jednej lub dwóch sesji rocznie
w Sądzie Okręgowym w Tarnobrzegu jako sędzia delegowany na pojedyncze sesje odwoławcze w II Wydziale Karnym, rozpoznając sprawy w składzie trzech sędziów.
delegowany z dniem 1 czerwca 2014 r. do pełnienia obowiązków
sędziowskich w Sądzie Okręgowym w Tarnobrzegu na okres 6 miesięcy, w wymiarze czterech sesji w miesiącu.
Kolejnymi decyzjami Minister Sprawiedliwości w takim samym wymiarze
delegował go do pełnienia obowiązków sędziowskich do Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu na dalsze okresy sześciomiesięczne, a następnie - od 1 czerwca 2016 r. do 30 września 2017 r.
W ramach tych delegacji rozpoznawał sprawy w II Wydziale Karnym Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu w I i II instancji. Decyzją Ministra Sprawiedliwości został delegowany z dniem
1 marca 2019 r. do pełnienia obowiązków sędziowskich w Sądzie Okręgowym w Tarnobrzegu na okres 6 miesięcy, a kolejną decyzją Minister Sprawiedliwości delegował go do tego Sądu
od 1 września 2020 r. na czas nieokreślony.
Od 14 października 2016 r. do 5 czerwca 2017 r. pełnił funkcję Przewodniczącego V Wydziału Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego
w Stalowej Woli, orzekając jednocześnie w II Wydziale Karnym tego Sądu, a od 5 czerwca 2017 r. pełnił funkcję Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu Rejonowego w Stalowej Woli.
26 stycznia 2021 r. został powołany do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu. (rekomendowany uchwałą neokrs nr 499/2020 - jeden kandydat na jedno miejsce)
1 października 2021 r. został delegowany do pełnienia obowiązków sędziego w II Wydziale Karnym Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie, z przydziałem spraw, jako sędziemu sprawozdawcy, w liczbie 30 w ciągu roku, liczonego od dnia wydania decyzji o delegowaniu.
z uzasadnienia uchwały neokrs nr 1455/2021
1 kandydat na 1 miejsce - konkurent się wycofał
SĄD Sąd Apelacyjny w Rzeszowie sędzia
OGŁOSZENIE KONKURSU Monitor Polski 2021 poz. 319
UCHWAŁA NEOKRS Nr 1455/2021 z dnia 2021-10-28
POSTANOWIENIE PREZYDENTA RP Nr 1130.5.2022 z dnia 2022-02-24OGŁOSZENIE NOMINACJI Monitor Polski 2022 poz. 494
WRĘCZENIE NOMINACJI Dnia 2022-03-03
po przeprowadzeniu tzw. “testu Ástráðsson” Sąd Najwyższy uchylał wyroki Sądu Apelacyjnego w składzie z sędzią Arkadiuszem Hryniszynem
z uzasadnienia:
"...sędzia podpisał listę poparcia dla kandydującego do Krajowej Rady Sądownictwa w 2018 r. sędziego X.X. z Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu. W przypadku sędziego Y.Z. tempo jego kolejnych awansów jest przy tym wprost niespotykane.
Pomimo wyrażanych tak w orzecznictwie Sądu Najwyższego, jak i organów międzynarodowych zastrzeżeń co do niezależności Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej ustawą o KRS z 2017 r., zdecydował się ubiegać o powołanie do pełnienia urzędu na jedno stanowisko sędziego sądu okręgowego w Sądzie Okręgowym w Tarnobrzegu ogłoszone w M.P. z 2019 r., poz. 479, a więc w sądzie, w którym orzekał również sędzia Y.Y. W postępowaniu tym nie miał kontrkandydata. Uchwałą KRS […] z dnia 19 czerwca 2020 r. (a więc zapadłą po uchwale połączonych Izb Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2020 r.), Krajowa Rada Sądownictwa przestawiła Prezydentowi RP wniosek o powołanie sędziego Y.Z. na urząd sędziego Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu. Postanowieniem Prezydenta z dnia 26 stycznia 2021 r., nr […], wyżej wymienionego powołano do pełnienia urzędu sędziego we wskazanym wyżej Sądzie, którą to nominację sędzia Y.Z. odebrał w dniu 4 lutego 2021 r. Wkrótce potem przystąpił już do procedury awansowej do Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie zgłaszając się do konkursu na jedno stanowisko sędziowskie w tym Sądzie ogłoszone przez Ministra Sprawiedliwości w dniu 26 marca 2021 r. w M. P. z 2021 r., poz. 319. Na podstawie uchwały KRS nr […] z dnia 28 października 2021 r. jego kandydatura została po raz kolejny przedstawiona Prezydentowi RP, który postanowieniem z dnia 24 lutego 2022 r., nr […], powołał Y.Z. do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie (nominację odebrał w dniu 8 marca 2022 r.). Z uwagi na cofnięcie zgłoszenia przez kontrkandydata również ten sędzia był jedyną osobą ubiegającą się o awans w prowadzonym przez KRS postępowaniu. Dokonując oceny jego kandydatury Krajowa Rada Sądownictwa na posiedzeniu plenarnym w dniu 28 października 2021 r. jako jedną z okoliczności przemawiających za wystąpieniem o powołanie Y.Z. na urząd sędziego w Sądzie Apelacyjnym w Rzeszowie wskazała na jego doświadczenie orzecznicze zdobyte m.in. w ramach delegacji w Sądzie Apelacyjnym w Rzeszowie, którą to delegację, udzieloną przez Prezesa tego Sądu, sędzia ten rozpoczął od dnia 1 października 2021 r. – podkreślenia SN (k. 273 akt osobowych). W świetle tych przecież obiektywnych okoliczności poważne zastrzeżenia musi budzić merytoryczna strona decyzji KRS, która mogła kierować się przy podejmowaniu uchwały, innymi wprost nie wyrażonymi w uzasadnieniu tej uchwały przesłankami.
Przy tego rodzaju zaszłościach nie może budzić wątpliwości, że także ten sędzia – podobnie jak sędzia X.Y. – czynnie wspierając destrukcyjne dla wymiaru sprawiedliwości zmiany dokonywane sukcesywnie od 2017 r. przez władzę ustawodawczą, a przed wszystkim wykonawczą, stał się dla tej władzy osoba zaufaną, w sposób przekraczający obowiązujące i dopuszczalne standardy.
Wskazać wreszcie należy, co też ma niebagatelne znaczenie, że obaj wymienieni sędziowie Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie brali udział w składzie tego Sądu rozpoznającego sprawę z wniosku Z. S. o zadośćuczynienie w postępowaniu odwoławczym. Roszczenie to było skierowane przeciwko Skarbowi Państwa, a podmiotem, który realizowałby roszczenie będące przedmiotem procesu jest Skarb Państwa reprezentowany przez Prezesa Sądu Okręgowego w Krośnie. W apelacji wniesionej na niekorzyść wnioskodawcy przez prokuratora domagał się on zmiany wyroku, w zakresie wysokości zadośćuczynienia wnosząc o jego kilkukrotne obniżenie. Po rozpoznaniu tej apelacji Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, jak to wskazano we wstępnej części niniejszego uzasadnienia, zasądzoną z tego tytułu kwotę obniżył ze 135.00 zł do 50.000 zł (a zatem o 85.000 zł), a w pozostałym zakresie (pkt II wyroku) zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.
W kontekście przytoczonych okoliczności jasne jest, że skoro roszczenie było skierowane przeciwko Skarbowi Państwa, a podmiotem (stationes fisci), który zasądzoną kwotę wypłaca z sum budżetowych jest Sąd Okręgowy w Krośnie, a zatem jednostka administracyjnie i budżetowo podległa Sądowi Apelacyjnemu w Rzeszowie, to sędziowie X.Y. i Y.Z., rozpoznając apelacje prokuratora mogli być postrzegani – w ocenie przeciętnego, rozsądnie rozumującego, obserwatora procesu – jako sędziowie, którzy mogą mieć określone (w tym wypadku pozytywne) nastawienie co do zasadności tej apelacji (podobnie Sąd Najwyższy w powołanym już w tym uzasadnieniu wyroku z dnia 26 lipca 2022 r., III KK 404/21).
Co więcej jako osoby akceptujące polityczne działania ówczesnego Ministra Sprawiedliwości wobec sądów i sędziów, podlegać mogli również presji związanej z rozpoznawaniem apelacji prokuratora, a więc organu podległego przecież Prokuratorowi Generalnemu pełniącemu równocześnie funkcje właśnie Ministra Sprawiedliwości.
Łączność funkcji Ministra Sprawiedliwości i Prokuratora Generalnego, mającego przecież prawo nadzoru oraz wydawania zarządzeń, wytycznych i poleceń we wszystkich sprawach prowadzonych przez organy prokuratury różnych szczebli (art. 1 § 2, art. 3 § 1, art. 13 § 1 i 2 ustawy z dnia 28 stycznia 2016 r. Prawo o prokuraturze [t.j. Dz. U. 2023.1360 ze zm.]), uzasadnione wątpliwości co do możliwości rozstrzygania danej sprawy przez sąd z udziałem wskazanych wyżej sędziów w sposób bezstronny i niezawisły, wszakże prowadzonej – tak jak i w omawianym wypadku – w związku z wyniesionym na niekorzyść wnioskodawcy właśnie przez prokuratora środkiem odwoławczym, uznać należy za oczywiste (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2023 r., III KK 375/21). W związku z tym zaistniała konieczność naprawienia nieprawidłowości związanych z postępowaniem nominacyjnym sędziów X.Y. i Y.Z. na szczeblu krajowym, a mógł tego dokonać wyłącznie Sąd Najwyższy w ramach postępowania kasacyjnego. Tylko uchylenie wydanego z udziałem tych sędziów wyroku Sądu odwoławczego uchroni również Państwo Polskie przed konsekwencjami, w tym finansowymi, które może ponieść w wypadku wniesienia w niniejszej sprawie skargi do ETPCz z zarzutem naruszenia prawa do rzetelnego procesu, a więc rozpoznania sprawy przez sąd niespełniający standardu sądu niezawisłego i bezstronnego „ustanowiony ustawą” (art. 6 ust. 1 EKPC).
Uwzględniając całokształt przeprowadzonych powyżej rozważań należało na podstawie art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi drugiej instancji."